Dag 11 Op naar de hoge kant van Innsbruck

Vanochtend op tijd opgestaan, vandaag wilden we met de  de “Nordkette-Bahnen naar  top of Innsbruck”.  (Bijnaam van het gebied waar we heen gingen) De Nordkette bestaat uit “Hafelkarspitzweg” 2256 meter hoog, daar vlak onder de “Seegrube” 1905 meter, daar weer onder de “Hungerburg” op 860 meter. Verder naar onderen “Alpenzoo” 750 meter en terug naar Innsbruck “Congres”  op 560 meter. Innsbruck ligt ook op 560 meter hoogte. Er gebeurde weer van alles en wij domme Eefdenaren gingen in het begin aardig de mist in. (Letterlijk en figuurlijk) Laat ik beginnen te zeggen dat het vrij mistig was, zowel op de camping, maar zeker in Innsbruck en verder naar boven. Geen excuus, maar toch. Ik had ingetoetst “Nordkette-Bahnen” en de navigatie leidde ons naar “Congress”. Wij vonden niet dat daar het begin van een kabelbaan kon liggen dus typte ik in “NOrdkette-Hungerburg”. Wij werden in de auto helemaal naar boven geleid, kronkel wegen zoals ook te zien in de Giro, Tour of Vuelta. Wij parkeerden de auto en liepen naar de “Nordkette-Hungerburg”, nog steeds niets in de gaten. Wij vonden een modern gebouw en daarin begon de kabelbaan. Hedi kocht 2 kaartjes voor de “Hungerburg - Congress” en weer terug. Hoefden we ook het hele stuk naar beneden niet te lopen. Ik heb nl. nog steeds last van zere benen, vooral van de kuiten. (Door de wandeling naar beneden toen we in Füssen waren) Wij waren beiden in de veronderstelling dat we naar boven zouden gaan en namen plaats in de kabelbaan. Tot onze grote verbazing vertrok de kabelbaan naar beneden, het was toen pas dat we beseften dat we bij “Hungerburg” al een flink eind naar boven op weg waren. Wij hadden namelijk niet gezien dat om de hoek een volgende kabelbaan lag. Toen we weer helemaal beneden waren, bij “Congress” konden we dus direct weer instappen en mee omhoog. 

Vanaf “Hungerburg” kochten we kaartjes voor de kabelbaan omhoog, naar “Seegrube” (1905 m). Ik zeg tegen Heed, doe maar  heen en terug, hoeven ook dat hele stuk niet naar beneden te wandelen. We konden ook kiezen voor de ”Hafelkarspitzweg” (2256 m) maar dan kon je alleen maar naar boven en moest je terug wandelen naar de “Seegrube”.  In de kabelbaan kwamen we in steeds lichtere wolken en op een gegeven ogenblik brak de zon door. Boven aangekomen bij “Seegrube” wat rondgewandeld, maar een echt punt om naar toe te wandelen ontbrak. Ja, dat wil zeggen, dat kon wel maar dan moesten we 350 meter klimmen en dat zagen we niet zitten. We gingen het restaurant binnen en bestelden 2 heerlijke Apfelstrudel en koffie. De Apfelstrudel werd opgediend in een diep bord met daarin vanillesaus. De Apfelstrudel zat tot bijna bovenaan onder de vanillesaus. Nu komt het meest, tot nu toe,  onheilspellende moment uit onze vakantie. 😤  Hedi stelde voor om terug te wandelen naar “Hungerburg”  “Anders zijn we met een kwartier weer beneden”, zei ze nog. Ik was daar zelf eigenlijk helemaal niet voor in, denkende aan mijn zere kuiten. Ik dacht er even over na en ik zei, dat is oké. Wat heb ik me op de hals gehaald?  Hedi had al geïnformeerd hoe lang de wandeling naar beneden was: 2 uur tot  2 en een half uur. “F..K” We begonnen naar beneden te gaan, want je kon ‘gewoon’ op het grindpad, dat langs de berg omlaag kronkelt, naar beneden. Nou zo ‘gewoon’ was dit grindpad helemaal niet. Het pad was op meerdere plekken best steil, en dan met zere kuiten naar beneden, dat is geen pretje. Ik vervloekte mezelf, dat ik met dit plan had ingestemd. Maar ja, eenmaal begonnen kun je niet meer terug. En zo gingen we meter voor meter langs het grindpad omlaag. Wie wel eens van een berg heeft afgelopen weet dat het best een aanslag is op je benen, naar boven is pittiger, maar onderschat het naar beneden gaan niet. 

Er was ook de mogelijkheid om een nog steiler gedeelte te nemen, zowel naar beneden als naar boven, en wij kwamen diverse echte bergwandelaars, met klimstokken, perfecte uitrusting tegen, wanneer het grindpad de  steile stukken kruiste. Respect, ik doe het ze niet na. Op sommige plekken waren bordjes geplaatst met richting aanwijzingen voor “Hungerburg” , die bordjes moesten we volgen. Het duurde en duurde maar, af en toe kijken op de klok hoe lang we al onderweg waren, even stilstaan om de benen te ontspannen of wat te drinken. Wat gebeurde, op een gegeven moment wijst het bordje “Hungerburg” recht naar beneden, het grindpad hield op. Nu moesten we ook nog een stuk van de steile route nemen. Gelukkig kwamen we een eind beneden weer op het grindpad, nou, zo gelukkig was ik op dat moment helemaal niet meer.    

Na ruim 2 uur en 34 minuten kwamen we aan bij “Hungerburg” daar stond ook onze auto. De echte ‘beweegtijd’ bedroeg volgens mijn “STRAVA-APP”  2 uur en 9 minuten. We hadden 8,13 km naar beneden afgelegd, wat neer kwam op 13.204 stappen. Voor zover de statistiek, ik was blij dat we er waren. Voor Hedi alle lof, geen een keer geklaagd over zere benen of vermoeidheid, een top prestatie!!🏔️ 🎗️.

In Innsbruck aangekomen hebben we de auto geparkeerd, en zijn we ontspannen de “Altstadt” ingelopen. Op zoek naar een terras en… een lekker biertje. We kamen weer lekker bij van de inspanningen en het moet gezegd, het biertje smaakte heel goed na zo’n inspanning. De zon scheen volop, en we hebben nog lekker nagenoten, winkeltjes gekeken. Hedi ontdekte nog een hele aparte brillenwinkel, daar werden nl brillen precies op maat gemaakt van de klant. De eigenaar liet ons zijn werkplaats zien met zijn zelfgemaakte toestellen om de brillen te fabriceren. Heel bijzonder en leuk dat hij zo enthousiast over zijn brillen kon vertellen. En de brillen die hij al had gemaakt waren prachtig. Hedi heeft nog een mooie leesbril bij hem gekocht. Tegen half 6 hebben we bij een leuk restaurantje een heerlijke schnitzel gegeten met patat en mayonaise en ketchup. Nog een biertje erbij, helemaal goed. Terug naar de camping, een lekkere douche gepakt, jogging broek aan en lekker relaxen. Morgen minder inspannende dingen schat ik zo in ……