Dag 10 naar Innsbruck

Rustige ochtend, beetje lezen, wat is er  allemaal te doen in Innsbruck? Nou, heel veel, we gaan de komende dagen zeker een keer met een kabelbaan naar boven voor een wandeling.  Ik wil graag de bekende springschans van Innsbruck bezichtigen. (Van de Olympische Winterspelen 1976 en natuurlijk van het jaarlijkse vierschansen toernooi rond kerst en oud en nieuw) In de middag gingen we met de bus naar Innsbruck, vanaf de camping gezien ligt Innsbruck iets beneden onder aan de imposante bergen. Vanuit de bus een prachtig gezicht, die stad daar zo in het dal. Best een grote stad, na aankomst op het Bahnhof vonden we al snel de weg naar de Altstadt. Het was lekker weer en de terrasjes zaten al goed vol. Omdat we nog niet hadden gegeten, zochten we een leuk terras op. Ik heb al een paar dagen zin in een lekker kippetje van de gril, dus mijn keuze was snel gemaakt. Hedi ging voor een uitgebreide salade met zalm. Gisteren geen biertje genomen, dus namen we er een lekker biertje bij. We hebben heerlijk gesmuld en het uitzicht op de markt en de vele mensen die langs liepen was geweldig. Mij viel vooral de grote verscheidenheid van de mensen op, in uiterlijk (apart gekleed)  maar ook in nationaliteit. Je zou denken dat  Innsbruck veel invloed heeft van het platteland, maar dat klopt niet helemaal. 

Door de Altstadt hebben we heerlijk rondgeslenterd, leuke winkels met typische Oostenrijkse gadgets. In die winkels gaf ik mijn ogen goed de kost, want ik kreeg al gelijk zin om zo’n kleine koe-bel (die de koeien op de alm om de nek hebben hangen) te kopen. Ze waren er in heel veel maten, van heel klein tot heel groot. In 1 winkel (Hedi was in een andere winkel) sloeg ik mijn slag. Ik heb eerst aan diverse koe-bellen getrokken of er een beetje goed geluid in zat. De andere mensen in de winkel keken mij een beetje vragend aan van: “ is dat nou nodig?”  Ik vond van wel,  en zo zocht ik er 1-tje uit. Koe-bel ingepakt in een papieren zakje.  Ondertussen was ik Hedi kwijt, zij was al een eindje verder gelopen. In de verte zag ik haar staan. Ik zag dat ze mij zocht, ze keek om zich heen maar  mij zag ze niet. Ik denk, haal een geintje uit en haal de koe-bel uit het papieren zakje en begin de bel heen en weer te zwaaien, veel mensen keken mijn richting op natuurlijk. Ik begon wat te lachen omdat ik benieuwd was naar de reactie van Hedi. Het duurde even voordat Hedi ook mijn kant op keek en toen  zag ze mij zwaaien met die koe-bel. Gaaf hè, Heed kwam eraan en zag dat  ik een koe-bel  had gekocht. Ik zei nog mooi ding hè, maar uit de blik van Hedi kon ik al opmaken dat deze mooie, bescheiden koe-bel waarschijnlijk geen plaats zal krijgen in de serre. Zal wel weer een plekje in mijn eigen museum krijgen denk ik, maar de lol die ik erom heb gehad was geweldig.

Langzamerhand begon het te miezeren, er was ook regen voorspeld, dus kregen we het idee om effe een museum binnen te gaan. Het werd het “Volksmuseum” en voor 2 euro meer mocht je daarna ook de Hofkirche in, gebouwd in 1553, ter nagedachtenis aan de meest geliefde keizer Maximiliaan. In het “Volksmuseum” op de eerste verdieping zag je veel oude (zoals ze er vroeger uitzagen) houten woonkamers. Een of twee is wel interessant, maar bij de 3e en 4e heb je het wel gezien. Gelukkig ook nog andere afdelingen bekeken en daar wat geinige foto’s genomen. De kerk was wel heel mooi van binnen, in de kerk graven van bekende Oostenrijkers. Zo ook het graf van Andreas Hofer.????? Wie?? Andreas Hofer, nationale held van Tirol. (Waarom weet ik eigenlijk niet 😆)

Toen we buiten kwamen was het hard gaan regenen, Hedi  dook  snel een souvenirshop binnen, ik dacht wat krijgen we nou, zij houdt helemaal niet van souvenirshops. Maar slimme Hedi had gezien dat je daar poncho’s kon kopen om over je hoofd te trekken. Ze kocht er 2 voor 11 euro, kun je geen pijn voor lijden. Hedi een paarse en ik een groene. We zagen er volgens mij niet uit, ik zag dat een toerist stiekem een foto van ons nam maar ja, daar doe je toch niks tegen. In de winkel trokken we die dingen aan, nou, het zag er niet uit. Maar ik moet zeggen, ze hielpen goed tegen de regen. We besloten weer richting der Bahnhof te gaan. “Wo ist der Bahnhof” zei Hedi. Ik zei: “Doo ist der Bahnhof” en wees een kant op. Hedi wilde al weer de hele andere kant op lopen, niet doen Heedje, luisteren naar de reisleider, dan komt het goed. En het kwam goed, ik heb echt een geweldige oriëntatie knobbel (beetje opscheppen mag toch?)  Doe mijn naam “POS” ma echt eer aan, er zitten dezelfde letters in  als “POST” duif. Wehebben net wat broodjes gegeten, en drinken nog een lekker kopje thee. Morgen zien we wel weer wat we gaan doen. To de volgende….