Dag 20 over een hele mooie reis van Italië 🇮🇹 naar Le Lavandou 🇫🇷

Op donderdag ochtend 27 september bijtijds opgestaan zodat  we ‘rond’  09:00 uur konden vertrekken. De reis van Lerici naar Le Lavandou zou ruim 6 uur duren, zonder tussenstop, Afstand 489 km. We hebben de ‘kustroute’ genomen en reden zo langs prachtig uitzichten  op de Middellandse Zee. Ik voelde me af en toe net een mol, de weg heeft nl. heel veel tunnels, en wanneer je een tunnel uitkwam, was steeds aan de linkerkant de zee en rechts prachtige dorpjes tegen de bergen aan.  De Eerste grote plaats waar we langs kwamen was Genua. Wat een grote stad is dat zeg, er leek geen einde aan te komen voor je daar voorbij bent. Lijkt me trouwens geweldig om daar nog een keer een stedentrip aan te wijden. We reden continu achter elkaar, Gré en Jo in de camper voor, wij volgden. Omdat ik nogal wieler fanaat ben, leek het mij leuk om het laatste stuk van de wieler klassieker Milaan - San Remo te rijden. Daarvoor moet je dan wel de snelweg af, en het was lastig om uit te vinden welke plaats je er dan af moest. Ik zag op de navigatie de ‘Cipressa’ al liggen, maar we reden nog steeds op de snelweg. De afslag ‘San Lorenzo al Mare’ daar hadden we eraf gemoeten, maar ja, je weet ook niet alles… (er volgt nu een stukje, als je niet in wielrennen bent geïnteresseerd, kun je het overslaan) 

[San Lorenzo al Mare ligt aan de voet van de Cipressa. De klim is 5,5 kilometer lang met een gemiddeld stijgingspercentage van 4,1%. Doorgaans vallen de eerste slachtoffers onder de sprinters op de steilste strook van 9%, die net na de helft komt. Van de top van de Cipressa naar San Remo is het ruim 20 kilometer. Op de ‘Poggio’ stijgt de spanning tot het kookpunt. De heuvel gaat in in 3,7 kilometer met 3,7% omhoog en de steilste strook van 8% zit vlak onder de top. Vervolgens duiken de renners de technische afdaling naar San Remo in. De laatste 2,3 kilometer van ‘La Primavera’ is vlak. De 114e editie  van  Milaan - San Remo, op 18 maart 2023 werd gewonnen door ‘onze’ Mathieu van der Poel.” De wedstrijd maakt deel uit van de UCI World Tour 2023. Titelverdediger was de Sloveen Matej Mohorič, die uiteindelijk als achtste over de streep kwam. Zijn opvolger werd dus Nederlander Mathieu van der Poel. Vlak voor het steilste stuk van de Poggio demarreerde hij weg uit een kopgroep van 4: Pogacar, van Aart, Filippo Ganna en van der Poel. Een tactische meesterzet. Pogacar, van Aart, Ganna, keken naar elkaar, geen van drieën wilde het gat naar van der Poel dicht rijden. En wanneer je van der Poel die ruimte geeft,  kan hij als geen ander de wedstrijd beslissen. Mathieu was de vierde Nederlandse winnaar en won 62 jaar!  nadat zijn opa Raymond Poulidor de wedstrijd won. Milaan-San Remo 2023 / 114e editie/ Datum18 maart 2023 Startplaats Abbiategras  (bij Milaan) Finishplaats San Remo /Totale afstand 294 km/ Gem. snelheid. 45,773 km/u Deelnemers175 / Eindklassement: 1Mathieu van der Poel 2 Filippo Ganna 3Wout van Aert}]

Wij namen  namen  de afslag van de grote weg richting San Remo.  Al dalend via ‘slingerwegen’ kwamen we steeds dichterbij San Remo, uiteindelijk konden we onderaan de afdaling of links- (centro)  of rechts af. Om veel onheil te voorkomen, namen we rechtsaf, Hedi zag daar een “P” van de ‘Lidl’ . We vonden er inderdaad een P-plaats. Daar zou Gré ook de camper vast kunnen parkeren. Via een lift in de Lidl,  naar beneden kwamen we op een “vrij drukke straat” terecht. “Drukke straat”= heel, heel veel verkeer met om de 7 a 8 minuten een ambulance met loeiende sirenes. Ik zag een terras, en stelde voor daar te gaan zitten. Mensen, Wat Een Kabaal daar. We konden elkaar amper verstaan. De ober die ons bediende had er ook helemaal geen zin in in vandaag. Er stond dat je ook Hot-Dogs kon bestellen dat leek ons wel wat, na ruim 4 uur hadden we wel trek gekregen .,“No, no possible”, excusa”!!! Uiteindelijk konden we wel een Focaccia met ham en kaas bestellen, een soort van tosti’s. Die smaakten trouwens lekker.
We vervolgden onze reis via Ventimiglia, langs de “Bloemen-Rivièra” 💐🌹🌺 aan onze linkerkant de zee, werkelijk prachtig. Wat een mooie route is dat.  Bij de kleine grensovergang Grimaldi-Menton, werden Jo & Gré aangehouden. Er stonden wel 4. grenswachters Wij stonden 2 plekken achter hen, we zagen de grenswachter heel duidelijk ‘nee’ schudden naar zijn collega’s, toen hij uit de camper stapte,  hij had natuurlijk het ‘kermisbed’ gezien en gedacht “Wat een zooitje daar binnen” wij hadden gewoon alles laten liggen. Gré had de illegale drank goed verborgen.😜Gelukkig mochten  we snel door.  Lang verhaal kort, we kwamen verder nog langs Monaco, Nice, st Tropez en vervolgens aan in Le Lavandou, zonder verdere problemen, ja misschien toch nog een kleine toevoeging. Gré moest in een van de nauwe straatjes plotseling uitwijken en reed bijna zijn rechter spiegel eraf. Onze navigatresse Jo, dat ene biertje op het terrasje had wel invloed op je,anders altijd zo voortreffelijke navigatie kunsten.Groot voordeel daarbij we hebben echt genoten van de kustweg langs de Bloemen Rivièra 👍🏻👍🏻

In Le Lavandou wist ik nog waar we altijd parkeerden dichtbij het strand. Nadat we de altijd onduidelijke parkeermeter hadden ontcijferd, konden we richting het strand. Ik had me al een tijdje verheugd op het weerzien met  “Tom’s place”. Dat was voor de Corona tijd alweer 4 jaar geleden. Met eigenaar Tom hadden we een speciale band. Op het strand aangekomen, bij de plek waar “Tom’s place” had gestaan een groot gat. We dachten misschien zijn we niet op de goede plek en liepen een stuk verder. “Bij die gele parasols misschien”, zei Gré. Maar  de strandtent daar heette “Eden’s Place”, ik vroeg aan de eigenaar naar “Tom ‘s Place”. Hij vertelde dat “Tom ‘s Place” “Finito”  was, al sinds 2021. Heel jammer dus, gelukkig vertelde hij wel dat Tom nog leefde en heel af en toe nog een drankje kwam drinken. We bestelden een biertje en Jo belde ondertussen met de camping waar Raymond en Dorien altijd naar toe gingen. We konden daar nog terecht maar moesten wel voor 18:00 uur komen. We reden naar de camping en nadat we hadden ingecheckt, konden we zelf een plek zoeken, super dus. ‘S avonds hebben we heerlijk gegeten in het restaurant naast de camping. Gré en ik hadden wel zin in een goed stukje vlees na alle vis maaltijden van de vorige dagen. Hedi en Jo namen Tonijn vooraf. Het restaurant was schitterend ingericht. Met allerlei attributen, een Honda motor, veel retro kasten, mooie ouderwetse industriële lampen enz. Kortom mooie afsluiting van een best wel lange reisdag. Voldaan gingen we naar de camper, nog 1 nacht slapen en morgen, vrijdag de 29e eerst nog een aantal uurtjes aan het strand en dan door naar Valdrome Soleil, de laatste stop voor Hedi en mij van de vakantie 2023. ‘Bonne nuit “