Fietsen gehuurd, actieve dag naar Trouvilles-sur-Mar en Plage de Deauville!

Vanochtend na het douchen ging ik brood halen bij de bakker (naast Intermarché).  Na een stevig ontbijt maakten we ons klaar voor de fietsrit van vandaag. We willen naar Trouvilles-sur-Mer.  Om 10:00 zouden de fietsen worden afgeleverd bij het appartement, maar we kennen de Fransen al een beetje, we hielden rekening met wat vertraging. Om klokslag 11:00 uur kwam onze zeer vriendelijke fietsbezorger met zijn busje het terrein oprijden. Na een uitgebreide  uitleg en een kleine proefrit waren we er helemaal klaar voor. Helaas was er maar 1 e-bike en 1 sportfiets. Daar gaan we het mee redden zei ik  tegen mezelf. De uitgezochte route verliep in het begin voorspoedig dacht ik zo. Veel dalen en ook af en toe flink wat stukjes klimmen. Eindbestemming Trouvilles-sur-Mer.

Onderweg kwamen we nog langs een ‘vente al la ferme’, waar we wat fruit kochten. Dat was net op zo’n punt dat ik dacht “Gaan we het redden?” Foei, wat een steile stukken kregen we voor de kiezen.  Het fruit werd zo uit de landerijen geplukt. De verkoper deed alle moeite om Frans te spreken, maar uiteindelijk bleek zijn Engels ook niet slecht. Ik nam een heerlijke nectarine en Hedi aardbeien zo vers van het land. Na deze tussenstop gingen we gedurende 3 km alleen maar naar beneden. We kwamen langs allerlei villa’s, die recht op de zee beneden uitkeken. Sommige zagen er ook nog verlaten uit. Hedi zag heel veel struiken met bramen, en niet van die kleintjes ook, maar veel te gevaarlijk om die langs de drukke weg te gaan plukken. De Fransen rijden echt wel stevig door, hard komen ze langs je heen.

In Trouville aangekomen wilden we eerst een broodje scoren, maar al snel zagen we een Italiaans restaurant, gelegen op de hoek van 2 straten en een terrasje midden tussen die 2 straten. We besloten op de Italiaanse toer te gaan en bestelden een spaghetti bolognese (Hedi) en een Lasagna Bolognese. Daarbij een half litertje  rosé en het smaakte echt heel lekker. We zaten  op een soort houten vlonder, nog groter dan  van Raymond en Dorien. De auto’s trokken links en recht langs de vlonder, de obers moesten 3x goed uitkijken voor ze met de drankjes en het eten overstaken. Nadat we alles op hadden, er geen enkele ober onder de auto was gekomen, rekenden we af en gingen op weg naar Deauville Plage. Dit strand staat bekend om zijn uitgestrektheid en ligt vlakbij de bekende invasiestranden van de Engelsen, de Canadezen en de Amerikanen in 1944.

We zetten onze fietsen op slot, ik trok mijn zwembroek al vast aan, het was er erg rustig, en liepen het strand op, waarbij we langs een douche kwamen. Dat is lekker zeiden we nog tegen elkaar, als we dan in zee zijn geweest kunnen we lekker het zout afspoelen. We zochten een plek op het strand (zo’n anderhalve kilometer verder) en konden lekker ‘uitbuiken’  van de Italiaanse lunch. Het zeewater was heerlijk fris, maar niet koud. Er waren best wel stevige (lage) golven en daar kon je heerlijk op meedrijven. Enige nadeel, je broek helemaal vol met zand en schelpen.  We hebben lekker vertoefd op het strand en ik dacht, laat ik me eens lekker afspoelen bij de douche aan het begin van het strand, zo’n anderhalve kilometer terug. Kom ik bij de douche, druk op een knop.. geen water. De andere knop .. ook geen water. Dus niks het zoute van je lichaam afspoelen.

Tegen 4 uur besloten we weer terug te gaan, bij de fietsen heb ik mijn natte zwembroek omgewisseld voor een droge broek. Laat nou net tegen die tijd heel veel mensen langs die plek het strand op- en aflopen, maar gelukkig door onze ervaringen met Jo en Gre niet te preuts zijn, huppekee! Toen kwam de fietstocht terug en besefte ik me dat de weg zo’n  3 km naar boven langzaam opliep. Ik ben best wel redelijk getraind, kan een lichte heuvel wel hebben (Posbank of Holterberg) maar wat we nu voor de kiezen kregen leken wel 4 Posbanken  en 2 Holterbergen achter elkaar. Pfff… maar ik wist na zo’n 3 km zou het vlakker worden. Hedi moest op haar E-bike ook behoorlijk trappen. We fietsten op een provinciale weg, waar je in Nederland er mooie fietspaden langs hebt, in Frankrijk fiets je zo dicht mogelijk langs de berm en de auto’s blijven behoorlijk hard langs je heen scheuren.

Nadat we voorbij een vliegveld  fietsten, zei de fietscomputer rechts af. Okee ik dacht, niet eigenwijs doen en denken dat we linksaf moeten, gewoon  de aanwijzingen volgen. Ik zag een bordje met “Englesqueville” en dacht ok, we gaan het redden! Na 4 km flink doorfietsen tegen een behoorlijk stuk ‘valsplat’ kwam er opeens een afslag met “Englesqueville”  dus ik blij en riep nog tegen Hedi, hier linksaf. We kwamen op een heel mooi bospad, zagen zelfs een roofvogel net wegvliegen, oh wat waren we tevreden, niet meer op zo’n provinciale weg, waar ze je de vouwen uit de broek rijden, maar een bospad met weinig verkeer. Toch vertrouwde ik het niet helemaal en ik typte nog eens opnieuw de route in.  Wat bleek, we moesten niet naar “Englesqueville” maar naar “Equemauville”  helaas een misverstandje van de reisleider. Nadat ik Hedi had verteld dat het niet zo erg was dat we 4km te ver hadden doorgereden, en ook eerst weer die 4km terug moesten, en dat we nu ook een heel stuk naar beneden gingen, ging ik vol goede moed verder. (Ik weet niet of Heed er op dat moment ook zo over dacht)  Nog 28 minuten gaf de navigatie aan en ja, we arriveerden inderdaad bij ons verblijf Residence Adonis. (Je kunt ook andere namen bedenken dacht ik) 

Wel met een voldaan en tevreden gevoel hebben we de tafel en stoelen buiten op het gras gezet en een heerlijk koud biertje gedronken, en omdat we zo’n dorst hadden, nog eentje. Met wat chips en een paar toastjes met kaas waren we weer helemaal “Zen”.  Vanavond blijven we bij het appartement, eten nog een broodje, lezen of kijken een Netflixje. Morgen weer een nieuwe fiets dag.  Groetjes en dikke kus van 👩🏿‍🦰 (god wat wordt die Heed (toch) Bruin) en 🧓 (baard er weer af)